"Veciños de Poio enterrados no Val dos Caídos" por Andres Dacosta Paz.

O pasado día 8, o historiador Andres Dacosta Paz publicaba no Faro de Vigo un interesante artigo: "Veciños de Poio enterrados no Val dos Caídos".



Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Sobre unha das dúas casas barrocas para o Museo do Mar de Combarro.

Imagen
O pobo reunía tres condicions. Estar situado nun dos lugares máis belos da ría de Pontevedra. Ser "quizais o máis típico dos pobos mariñeiros de Galicia". E constituír un conxunto histórico-artístico. O Segundo Plan de Desarrollo, posto a andar en 1968, contemplaba a creación de quince museos etnográficos en España. A proposta proviña do Director Xeral de Belas Artes do Ministerio de Educación e Cultura. Tres destes museos correspondían a Galicia. Un era o do Viño en Ribadavia (Ourense); outro o Etnolóxico do Cebreiro (Lugo); e o terceiro, o Museo do Mar en Combarro (Pontevedra). Xa en novembro de 1967, os estudos para organizalos estaban en marcha. O seu responsable, e o seu inspirador tamén, era Manual Chamoso Lamás. Chamoso dirixía entón as Comisaría do Servizo de Defensa do Patrimonio Artístico con sede en Santiago de Compostela. Dous anos despois, en 1969, a creación deses Museos chegaba ao Boletín Oficial do Estado, a través de tres decretos asinados por Francisco Franc
Leer más

DESCUBRIMENTO TURISTICO DE COMBARRO.

Imagen
Esta vila converteuse, coas súas iniciativas, en referente e paso obrigado para o turismo cultural de Galicia. A Guerra Civil non cortou os fluxos. En 1939, o alcalde de Poio solicitaba unha subvención á Deputación de Pontevedra para o arranxo das súas rúas, por ser «este un pobo típico galego e continuamente visitado por turistas». Desde os anos corenta, Combarro volveu ás revistas da época, como Sonata Galega, o ao lapis ou ao pincel dos artistas: Manuel Torres, Luís Pintos, Manuel Abelenda, María Ríus, Xavier Pousa, Agustín Portela, Rafael Alonso, Ramón Rivas…. Un dos máis soados foi Carlos Maside, quen residiu no pobo durante varios meses en 1952, na casa de Celia Rodríguez e o seu fillo Antonio Besada. A convivencia de Maside coa xente e a paisaxe de Combarro quedou plasmada en lenzos, retratos, acuarelas, debuxos e decenas de apuntamentos. Nós temos identificadas máis dunhas cen obras. “A Peixeira”, un dos cadros máis emblemáticos deste período, representa unha moza do pobo, Maru
Leer más

Cruceiro do Adro.

Imagen
No ano 1868 e cando Combarro se constitúe como parroqua independente, xa definitivamente baixo a advocación de San Roque. O monumento está composto por un pedestal prismático co inscricións nas catro caras, pero o deterioro que presentan só nos permite transcribir as palabras DE RENDA. Nel insire un esteo cilíndrico liso. O patrón da parroqua de Combarro, peregrino e atópase a media altura do varal. O santiño vai cuberto cun sombreiro de ala ancha e calza botas; está acompañado polo seu can, Melampo, que leva un pan na boca, e ergue coa man dereita a túnica para amosarnos as chagas provocadas pola enfermidade da peste, mentres que a man esquerda terma dun caxato. Este santo, aínda que de devoción tardía, acadou grande sona en toda Galicia tras tres andazos de peste da segunda metade do século XVI; isto fixo que substituise no culto a devoción por San Sebastián. Combarro, na breve etapa que vai de 1792 a 1797, acadou a independencia parroquial fronte ao Mosteiro bieito de Poio e púxose
Leer más