Asociación A Solaina de Combarro

Exposición Antolóxica de Leopoldo Nóvoa. Ós poucos días da triste noticia da morte de Leopoldo Nóvoa, Andres Dacosta Paz, escribía este artigo no  Faro de Vigo  o día 3 de Marzo de 2012. “A querenza que o artista tivo por Raxó e a súa contorna non se limitou a etapa da infancia, moi o contrario, os documentos que a seguir imos expoñer, deixan translucir de xeito nidio o profundo sentimento que Leopoldo Nóvoa tivo por Raxó ao longo de toda a súa vida. Corría o ano 1975, cando Leopoldo Nóvoa García interesa do Concello  de Poio a venda dunha porción de terreo de propiedade municipal no lugar da Serpe, Raxó. Tiña Leopoldo Nóvoa 55 anos, e o seu domicilio estaba en París, na rúa Faubourg Saint Antoine, nº 170. O destino primordial que desexa dar a este terreo, é o de construir un estudo-escola e vivenda neste Concello por estar vinculado por lazos afectivos a Raxó…” Lembrámovos que podedes visitar a exposición antolóxica no  # SextoEdificio  do  Museo de Pontevedra : ‘Leopoldo Nóvoa 1919-2

A orixe de Combarro. O territorio onde os monxes de Poio exercían a súa xurisdición era denominado en 1594 “Coto de San Juan de Poyo y Puerto de Combarro” Combarro. Historia. A orixe de Combarro podería residir nun castro costeiro, aínda que os restos arquolóxicos son escasos. Preto do pobo, nas proximidades da ermida da Renda, descubriuse en 1980 un poboado galaico-romano coñecido como A Sividá (‘a cidade’), que data de finais do século I d.C., segundo explicou Buenaventura Aparicio. A San Fru tuoso de Braga atribúeselle o levantamento dunha ermida na illa de Tambo cara a mediados do século VII, e a posterior fundación do primitivo Mosteiro de Poio. Combarro xa existía entón. A segunda fase histórica desta vila iníciase en 1105, coa doazón do núcleo habitado ao mosteiro benedictino de Poio. Esta doazón, que incluía a illa de Tambo, foi realizada pola raiña dona Urraca e o seu esposo o conde don Raimundo de Borgoña. Baixo o señorío daquel cenobio beneditino viviron os seus veciño

Nomenclatura dun cruceiro. O cruceiro é un monumento popular que, en Galicia, cando está completo, adoita contar coas seguintes partes: Primerio un baseamento ou plataforma, de planta normalmente cadrada, formado por varios chanzos, que van reducindo a súa dimensión gradualmente cara a cruz. O pedestal ou basa, que no século XVI denomínase «calvario», pois nel labrábanse caveiras, ósos, serpes e diversas pedras. A vara, tamén chamada varal, esteo, fuste ou columna. O máis común é que presente unha secc ión oitavada co primeiro treito cuadrangular. Sobre o varal chantase o capitel. Habitualmente presenta debaixo dos pés do Crucificado, si está correctamente montado, unha caveira. Pon remate ao cruceiro, a cruz ou crucifixo, que debemos considerar como a parte centrar do mesmo. As súas formas son tamén variadas, predominando as cruces de sección cadrada coas arestas rebaixadas. Como elemento adicional, o cruceiro pode contar cun pousadoiro, que é unha mesa situada diante del, a modo de a