Combarro. Arquitectura. Casa con sobrado.


No baixo (a “adega”) almacénanse os aparellos de pesca e os útiles de labranza, os bocois para almacenar o viño, e ás veces atopamos tamén un lagar para o prensado das uvas. Na década de 1770, por exemplo, producíase no pobo unha media duns 225 litros de viño por familia, aínda que non todas elas posuían viñas. Os lagares aquí consistían nun depósito cadrado ou rectangular pegado ás paredes da vivenda, feito de perpiaños robustos, levantado sobre unha base igualmente pétrea; dela sobresae un cano por onde discorre o viño recentemente prensado. Outras dúas pezas importantes dos lagares son a ”trabe” ou viga de madeira, que se artella en dous perpiaños que asoman no muro exterior da casa, e o “pé”, cilindro de pedra que, ao elvarse permite espremer os acios de uvas depositados no lagar.
En Combarro existe unha longa cultura do viño, xa ben asentada no século XVI, e das augardentes (brancas ou de herbas). As viñas, aínda visibles nos socalcos das ladeiras do Castrove, testemúñano.
O augardenteiro, un oficio itinerante con arraigamento nos pobos das ribeiras do Sil e do Miño, foi ata hai pouco un personaxe familiar no pobo durante os meses de outono. Os combarreses de máis idade aínda lembran a Dositeo, que viña daquelas terras de ribeira. Na actualidade, a figura do augardenteiro aínda non desapareceu, pero si o fixeron os lagares descritos. As reducidas dimensións das vivendas, o retroceso da producción de viño para o autoconsumo eu a venda, así como a proliferación dos lagares pequenos movibles (“lagaretas”), explican a práctica desaparición do lagar de pedra nas adegas do pobo.
·
"Guía turística do Conxunto Histórico de Combarro", Rafael Vallejo Pousada.
·
Debuxo: Lagar. Francisco Guerra. Combarro.
·



Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Imagen
A Asociación A Solaina de Combarro organiza, con motivo do 50 Aniversario da Declaración de Combarro como Conxunto Histórico, unha actividade cultural, baixo o título xenérico de "O Plano Artístico de Combarro de Francisco Guerra (1994)". Ten como finalidade recordar a publicación do referido Plano artístico en 1994 e salientar a relevancia cultural do mesmo. Esta actividade contará con dous actos. O primeiro terá lugar o venres 20 de maio ás 8 da tarde, no local da Comunidade de Montes Rega dos Agros de Combarro. Consistirá nunha "Conferencia Conmemorativa: O valor cultural do Plano «Reconstrucción do Porto de Combarro a principios do Século XX». Nela participarán o propio Francisco Guerra Penas, autor do Plano; Felipe Senén López, arqueólogo e museólogo, que fora director do Museo Arqueolóxico de San Antón da Coruña entre 1975 e 1996, e Carlos Valle Pérez, doutor en Historia da Arte e Académico, quen foi director do Museo Provincial de Pontevedra desde 1987 a 2018. O a
Leer más

“Conservas de Combarro”

Imagen
Tamén se desenvolveron aquí a industria de salgadura e de conservas. En 1942, José Malvar Corbal e Vicente López García Mosquera foron autorizados a abrir unha fábrica de peixes e mariscos, que funcionou ata mediados da década de 1960 e comercializou a marca Conservas Combarro. O pintor Carlos Maside deixounos en 1952 un exquisito testemuño artístico da mesma, no que vemos as mulleres do pobo traballando na fábrica. "Guía turística do Conxunto Histórico de Combarro", Rafael Vallejo Pousada. Fotos: Mulleres na fábrica de Combarro. 1952. Carlos Maside. Óleo. #conxuntohistoricoartistico #pedra #mar #arte #patrimonio #combarro #riasbaixas #riadepontevedra #poio #marisqueo #conservas
Leer más

Combarro. Arquitectura. Casa con sobrado.

Imagen
O soporte do balcón resólvese con varias solucións constructivas. Explicárono moi ben Francisco Guerra, no seu traballo de fin de carreira (Combarro, exemplo de construccións populares, 1987), e Manuela Constantino na súa “tesi di laurea”, defendida no Instituto Politécnico de Turín (Ipotesi dei conservazione e valorizzazione dell’architettura vernacolare in Galizia: il caso studio dei Combarro, 2010). Os chans dos balcóns, de lousas de granito, son soportados por canzorros, por ménsulas encaixadas no muro da vivenda ou por medio de trabes de pedra que descansan, á súa vez, sobre columnas. Con esta última solución xorden os “soportáis”, que, cos balcóns, dotan a Combarro dun particular tipismo. No noso caso non son moi amplos, pois apenas superan o metro de anchura, outra expresión máis das limitacións espaciais do pobo. Isto fai que os soportáis funcionen aquí máis como lugares de acubillo e protección das entradas das casas ante as inclemencias do tempo que coma espazos habituais de
Leer más